سفارش تبلیغ
صبا ویژن

immolate

انتحار ِ قلــــــــــــــــــم....

هو....

همین چند روز ِ پیش...

هوا کمی سرد شده بود...

صدای باد میان ِ درختان می پیچید...

من وقلمم تنها در اتاق نشسته بودیم...

پنجره ی اتاقم را باز کرده بودم....

ساعت ها به چشمان ِ آسمان خیره مانده بودم....

عطشی غریب...

تمام ِ وجودم را گرفته بود....

مات ِ چشم ِ آسمان بودم...

که ناگاه....بارانی از واژه...

 بر سرم بارید....

و من...یک دل ِ سیر شعــــــــــر نوشیدم...

با این همه ...سیراب نمی شدم...

هر چه می گذشت...

من تشنه تر...و قلمم بی تاب تر می شد...

تا اینکه...آن روز....

قلمم..."قلـــــــــــــــــم ِ من"...

در آسمان رها شد...

تا برگه ای بیاورم...

در میان دستانم ...و در برابر چشمان ِ آسمان ....

انتحار کرد....و دیگر...

ننوشت...

از آن روز به بعد...

واژه ها....

در بند بند ِ انگشتانم اسیر ماندند...

....

اکنون...

با این اسارت ِ واژه ها...

کتابی شده ام....

به قدمت ِ هزار سال...

.....

نسیمی می وزد.....

قلمم بر روی میز می غلتد....

و من...آهسته نجوا می کنم....

"مرا بنویس....

پیش از آنکه فسیل شوم..."



[ سه شنبه 92/1/27 ] [ 2:27 عصر ] [ immolate ] نظر


دست ِ آسمــــــــــــان...

هو...

در کنارِ نهال هایی نورس...

پشت ِ یک دیوار ِ بلند....

یک دیوار که تا آسمان قد کشیده است...

 بر روی نیمکتی از یادت رفته...

از یاد می گذراندم...

تمـــــــــــــــــــــــــــام ِ بودنم را....

....

به یاد می آورم روزی...

بی اختیار ...

دستم از دست ِ آسمـــــــــان....

رها شد....

و هبوط کردم در قنوت ِ زمین...

و آدمیان...

آرام...آرام...

آن صوت ملکوتی را...

در گوشم زمزمه کردند ....

تا هستی را با نام ِ "تــــــــــــــو" ...

قامت ببندم...

دیر زمانیست....

از آن روز می گذرد....

و من چقــــــــــــــــــــــــــــدر دلتنگ آسمــــــــــــــــــــــــــانم.....

دستانم را دریاب....



[ دوشنبه 92/1/19 ] [ 10:2 عصر ] [ immolate ] نظر


باغ ِ آرزوها...

 

هو...

در باغ ِ آرزوه ها...

درخت ِ نارنج...

چند روزی به گـــُل نشسته است....

شکوفه هایش را از میان ِ انگشتانم عبور می دهم....

و لحظاتی... در زیر ِ سایه اش آرام می گیرم....

 

حال می توانم بوی خاک و علف های تازه  و عطرِ بهار نارنج را...

از نزدیک... حس کنم...

چندی بعد...

با طلوع ِ غنچه ای از دل ِ خاک...

هم نفس می شوم...

 و کمی آن سوتر...

 

نگاهم هم بازی ِ پروانه ها می شود...

و تا آن سوی رود می رود....

ناگاه...

 نسیمی می وزد...

آبی می شوم...

آنقدر آبـــــــــــــــــــــــــی....

که وقتی خود را در آینه رود می نگرم....

تصویری جز آسمان...

نمی بینم....

به گمانم...

عطر ِ بهار نارنج مرا مست...

و بهشت را برایم هست...

کرده است...

 



[ شنبه 92/1/17 ] [ 2:19 صبح ] [ immolate ] نظر


::