نا کجـــــــــــــــــــــــــا آباد...........
هو....
وارد شهری میشوم...
شهری با چراغهای رنگی....سرخ...زرد...آبی....
شهری با پرچمهای سفـ ــ ـ ـ ـ ـ ـ ـید....مانند برف ...نجیب ...آرام....
شهری پر از گلهای سرخ و نباتی که نمیدانم از چه روی میان زمین و آسمان معلقند...
در این شهر ابرها برای جابجایی مسافران شهر به زمین می آیند....
در این شهر پرندگان در کنار گربه ها احساس امنیت میکنند...
در این شهر چراغهای مغازه ها از صبح تا به غروب روشن است....
مغازه دارها اهل نسیه نیستند و فقط نقد میخواهند....اجناس خود را از آسمان می آورند و آن را به قیمت
لبـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــخند میفروشند....
انتهای همه کوچه های شهر باز است....پس همیشه راهی برای رهایی هست....
و هیچ بن بستــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی وجود ندارد....
در این شهر قبرستانی نیست...چرا که در اینجا کسی نمیمیرد...
اینجا کسی"کســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی" نیست....
مردم این شهر نگاهشان کلام استُ دل هاشان طلــــــــــــــــــب.....
در این شهر هیچ قاضیی حکــــــــــــــــــــــــــــــــم نمیکند....
چراکه مردم این شهر"خود" ترجمه عدالتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــند.....
تیتر روزنامه های این شهر ....
"وحدتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ و آ ز ا د ی" ست.....
و هیچکس شکایتی ندارد.........
تمام مردم شهر در یک خانه بزرگــــــــــــــــــــــــــــــــــــ زندگی میکنند....
یکسان میخورند....یکسان میپوشند....و باهم همسفر معــــــــــــــــــــــــــــــــراج میشوند....
این شهر ...تعابیر ناب زندگیست.............
این شهر از تمام شهرها که به آن سفر کرده ام زیباتر است....
تصمیم میگیرم به خانه مردم شهر بروم و آنجا ساکن شوم ...
که ناگهان Alarm گوشیم به صدا در می آید ....
و من از خواب برمی خیزم....
