هو...

شبها...

کویر دلم ...

به خواب می رورد....

و هر صبح...

خورشید...

معبر خواب هایش میشود...

بنا بر حرف های خورشید...

تعبیر سراب رویاهای دلم ..

دریایی ست...

به وسعت آسمان...

آن سوی دریا...

کوهی ست به اندازه ی نگاه خورشید تا زمین...

و بر فراز کوه درختی ست....

و درخت هر شب...

میزبان دختریست...

دختری که...

 میان شاخه های درخت می بندد ...

عهدی را

که در میانه ی کوه....

زمزمه کرده است...

نمی دانم خوابم رویای صادقه بوده است...

یا فقط...

با این همه...

 هنوز ِ هنوز...

پژواک ِ صدای دختر را...

 در کوه می شنوم...

که می گوید:

مرا بشوی...

به باران بخششت...

......

و لحظه ای بعد در تعبیر آن رویا

و یا خواب...

ابرها بر کویر دلم می بارند...

خورشید را دوست می دارم ...

چراکه می داند چگونه دلم را با رنگی از نور ...

نشاط بخشد....

حتی برای لحظه ای کوتاه...

....

کویر دلم باران می خواهد...