هو...

در کنارِ نهال هایی نورس...

پشت ِ یک دیوار ِ بلند....

یک دیوار که تا آسمان قد کشیده است...

 بر روی نیمکتی از یادت رفته...

از یاد می گذراندم...

تمـــــــــــــــــــــــــــام ِ بودنم را....

....

به یاد می آورم روزی...

بی اختیار ...

دستم از دست ِ آسمـــــــــان....

رها شد....

و هبوط کردم در قنوت ِ زمین...

و آدمیان...

آرام...آرام...

آن صوت ملکوتی را...

در گوشم زمزمه کردند ....

تا هستی را با نام ِ "تــــــــــــــو" ...

قامت ببندم...

دیر زمانیست....

از آن روز می گذرد....

و من چقــــــــــــــــــــــــــــدر دلتنگ آسمــــــــــــــــــــــــــانم.....

دستانم را دریاب....