هو...
چه صبور است...
آسمان ...
و چه ناگزیر ...
جــــــــــــــــــــــــ ـ ـ ـ ـ ـ ـاده.....
امشب... آسمان...
قصه ی تو را می گوید...
و ماه...
ستاره می پاشد...
بر جاپای تو...
و تو...
دوباره...دور می شوی...
در سیاهی ِ چشم ِ من...
و من...
صید می کنم...
در لجّه ی معرفت...
چشمان ِ غوطه ور شده ی
تو را ...
و چه زود...
نگفته ...به انتها می رسد...
قصه ی غریب ِ تو...
از زبان ِ آسمان...
هو...
کیستی؟...
تو را می گویم....
دوم شخص مفرد...
خیالم...
در اصوات ِ یک رود...
با برگی بی نشان...
همراه می شود...
و از آنجا تا نفس ِ یک گل...
پیش می روم...
در رایحه ای خوش...
مصفا می شود دلم ...
کم کم ...
درخت می شوم...
و باد به اهتزاز در می آورد ...
تمام ِ هستی ام را...
پس تلاوت می کنم...
آیه های طبیعت را...
آن هم با نغمه ی حجاز...
و تو سیبی می شوی ...
در دستان ِ نحیف ِ من...
سرخ... زیبا ...
و پر از ناگفته هایی به رنگ صلح...
هر روز که می گذرد...
تو شاداب تر و جوان تر می شوی...
و من...
پیرتر و خمیده تر...
گویا این بهای ناچیزی ست...
برای تکامل تو...
اکنون تو به غایت ِ
زیبایی رسیده ای...
و من....
چشم برهم میزنم...
نوزاد ِ طبیعت ...
تو را از دستم می رباید...
بعد از آن بود...
که فهمیدم...
تو سیب عمر ِ من بودی...
هو...
در خیابان قدم میزنم...
با چشمانی از یاد رفته...
به دنبال خاطره ای دور...
زمستان شاخه ها را به انزوا کشانده...
تمام ِ خانه ها به احترام ِ فصل...
در خلوتِ گرم ِ خود آرام گرفته اند ...
تعلیق را میان ِ نفس هایم...
که در هوا دود می شد ...
می دیدم...
میان ِ تمام ِ خانه ها...
در ِ خانه ای نگاهم را به خود جلب می کند...
قدیمی و سبز رنگ است...
شاخه های درخت از بالای در با اشارتی مرا بسوی
خود می خوانند...
کنار در می ایستم ...
صدای کسی از دور شنیده می شود...
این درخت ...
هر پنجشنبه...
میزبان ِ یک کبوتر است....
کبوتری که ...
خبر از یاد ِ لاله ای سرخ می آورد...
برای دل ِ منتظر ِ یک مادر...
...
خوب که دقت میکنم کنار ِ در ...
عکسی را می بینم...
زیر آن نوشته شده...
شهیـــــــــــــــــــــــــــــــــــد اسماعیل سرآبادانی...
سکوت ِ سردی تمام ِ کوچه را می گیرد...
دلتنگ می شوم...
ناشناسی...
آرام...
از کنارم عبور می کند...
دلگرم می شوم ...
بی دلیل...
