هو...

کیستی؟...

تو را می گویم....

دوم شخص مفرد... 

خیالم...

 در اصوات ِ یک رود...

با برگی بی نشان...

 همراه می شود...

و از آنجا تا نفس ِ یک گل...

 پیش می روم...

در رایحه ای خوش...

مصفا می شود دلم ...

کم کم ...

درخت می شوم...

و باد به اهتزاز در می آورد ...

تمام ِ هستی ام را...

پس تلاوت می کنم...

 آیه های طبیعت را...

آن هم با نغمه ی حجاز...

و تو سیبی می شوی ...

در دستان ِ نحیف ِ من...

سرخ... زیبا ...

 و پر از ناگفته هایی به رنگ صلح...

هر روز که می گذرد...

تو شاداب تر و جوان تر می شوی...

و من...

پیرتر و خمیده تر...

گویا این بهای ناچیزی ست...

برای تکامل تو...

اکنون تو به غایت ِ

 زیبایی رسیده ای...

و من....

چشم برهم میزنم...

نوزاد ِ طبیعت ...

تو را از دستم می رباید...

بعد از آن بود...

 که فهمیدم...

 تو سیب عمر ِ من بودی...