هو...

یادم داد...

معلم، درس "ساکن"را...

بعد از آن ...

دیگر تو نشنیدی صدایم را....

طنین ِ آه هایم را...

تو می خواندی تمام ِمتن هایم را....

پشتِ هر واژه...

تو می دیدی کلامم را...

تبسم...

بغض...

و یا شاید که ماتم را...

می گرفتی دردو دستت...

دست هایم را....

و می بردی...

 خیالم را...

حواسم را...

قرار ِ واژه هایم را...

نشاندی در دلم...

آن حرف هایت را...

و بر کندی نقابم را...

و دیدی چهره ی زرد و سیاهم را...

تو خواندی...

آن  دعایت را...

و تو با چشم خود دیدی...

اشک های بیشمارم را....

و آمین ِ نگاهم را...