هو...

در باغ ِ آرزوه ها...

درخت ِ نارنج...

چند روزی به گـــُل نشسته است....

شکوفه هایش را از میان ِ انگشتانم عبور می دهم....

و لحظاتی... در زیر ِ سایه اش آرام می گیرم....

حال می توانم بوی خاک و علف های تازه  و عطرِ بهار نارنج را...

از نزدیک... حس کنم...

چندی بعد...

با طلوع ِ غنچه ای از دل ِ خاک...

هم نفس می شوم...

 و کمی آن سوتر...

نگاهم هم بازی ِ پروانه ها می شود...

و تا آن سوی رود می رود....

ناگاه...

 نسیمی می وزد...

آبی می شوم...

آنقدر آبـــــــــــــــــــــــــی....

که وقتی خود را در آینه رود می نگرم....

تصویری جز آسمان...

نمی بینم....

به گمانم...

عطر ِ بهار نارنج مرا مست...

و بهشت را برایم هست...

کرده است...